🎰 Jak Wpaść W Anoreksje

Muszę tylko wpaść w oko bogatemu mężczyźnie, którego usidlę, a on zostanie moim patronem. Ich muss nur jemandem auffallen , einem reichen Mann, den ich mir als Gönner angele. Dostosuj swoją postać i broń, aby naprawdę się wyróżniać, lub wmieszaj się w tłum, by nie wpaść nikomu w oko

^{fot. Fotolia Anoreksja u Emilii zaczęła się od niewinnej diety. Spodobało się jej, że ma kontrolę nad swoim apetytem i ciałem, zapamiętale zrzucała więc kolejne kilogramy. Aż otarła się o jej strzeliło do głowy, że zaczęła się odchudzać? Już nie pamięta. – Wiem tylko, że koleżanki z pracy rzuciły hasło: Czas wziąć się za siebie! – opowiada 53-letnia Emilia Kmiecik z Krakowa. – Był maj 2000 roku, znalazłyśmy dietę zakazującą łączenia węglowodanów z białkami. Miała trwać 10 zaczynała, ważyła 58 kilogramów przy 163 cm wzrostu. Po 10 dniach strzałka wagi przesunęła się o cztery podziałki w lewo. – Byłam jedyną z dziewczyn, która wytrwała – opowiada. – Czułam się taka dumna, zadowolona. Cieszyły ją komplementy innych, że wysmuklała. Ale sama patrzyła w lustro i zaczęło się jej wydawać, że jeszcze daleko do doskonałości. Tu za grubo, tam też... – To mobilizowało mnie do dalszego odchudzania – przyznaje. – Z 1200 kilokalorii dziennie zaczęłam systematycznie schodzić na mniej. Odtłuszczone produkty, liczone co do sztuki plasterki wędlin. Wszystko pod kontrolą. Perfekcja w pilnowaniu menu. Zawsze taka byłam: jak coś miałam robić, to nigdy po łebkach tylko sumiennie, starannie, do końca. Pracowała w dziale księgowości w wojsku. Była doceniana. Dobry mąż, też wojskowy i córka… – Żyłam spokojnie, zwyczajnie – mówi. – I może dlatego znalazłam sobie nieziemski cel: chciałam schudnąć, ile się tylko da. Była u wielu lekarzy, żaden nie rozpoznał anoreksji Na imprezach rodzinnych zagryzała rzodkiewkę kęsem grahamki. Bliscy byli w szoku, bo wcześniej uwielbiała dobre jedzenie. Kiedy zeszła poniżej 50 kg, często słyszała, że źle wygląda. – Ale ja w lustrze widziałam wciąż grubą babę – opowiada. – Dla świętego spokoju, bo prosiła o to rodzina, poszłam do lekarza. Przepisał mi tabletki na depresję. Spowodowały… brak łaknienia! Kolejny lekarz też nie rozpoznał anoreksji. Doszukiwał się kłopotów gastrycznych. Inny sugerował ciążę, potem chciał wywołać miesiączkę, która zanikła.– Nawet lekarze myślą, że anoreksja jest problemem nastolatek – mówi. – A to nieprawda… Pod koniec 2002 roku Emilia ważyła już tylko 35 kilogramów. – Walczyły we mnie rozsądek z obsesją – tłumaczy. – Szarpałam się, rozdarta między lękiem o własne życie a pragnieniem bycia jak najszczuplejszą. Rozumiałam, że idę drogą do śmierci, ale nie chciałam z niej zejść. Kompletnie opadła z sił. Była osłabiona i wyczerpana. – Sześć lat temu doszłam do ściany – wspomina. – Ważyłam 27 kg. Straciłam kompletnie władzę w nogach. Nie byłam w stanie wejść na schody, bo prawie całkiem zanikły mi mięśnie. Wycieńczona trafiłam do szpitala. Przez trzy miesiące nie mogłam się ruszać!Na szczęście w tym czasie trafiła do dobrego psychologa. Iwona Wiśniewska od razu rozpoznała przyczynę jej złego stanu. – Dawała mi nadzieję, gdy inni ją zabierali – opowiada Emilia. – Jeden z lekarzy w Warszawie napisał, że nie przyjmie mnie na oddział, bo... jestem o 4 kg za chuda. Jak przytyję, to się mną zaopiekuje. Mąż Leszek i córka Karolina (dziś 32-letnia) byli przy niej, ale jak mogli zmusić ją do jedzenia? – Gdy już coś jadłam, to pamiętałam o sztuczkach anorektyczek – opowiada. – Jak brałam biały serek, od razu rozrabiałam go wodą, by wydawało się, że jest go więcej. Każdy produkt musiał być „light”. Jakimś cudem odrobinę przytyłam, na nowo uczyłam się chodzić. ma nadziei na cud, ale wierzy, że może być lepiej Ze zniszczonym chorobą żołądkiem, osteoporozą (za mało nabiału w diecie) i całą listą innych chorób Emilia musiała iść na rentę. Wysiłek w pracy mógłby ją zabić. – Od pięciu lat wegetuję – opowiada. – Każdy dzień jest podobny do drugiego, zaplanowany. Zupełnie nie mam energii, ale dalej się pilnuję. To już uzależnienie. W poniedziałek wiem, co zjem w piątek. Byle mało. Jak najmniej. Odzwyczaiłam organizm od normalnych posiłków. Do tego stopnia, że lekarze dawno zdecydowali: muszą odżywiać mnie także waży około 35 kilogramów. – Zmalałam, bo mam już nie 163, ale może 159 cm wzrostu – opowiada. – Ciało staruszki. Kondycję też. Emilia jest w kontakcie z Iwoną. Leczy się też w klinice w Warszawie. Jak sama mówi, „jest w stanie stabilnym, beznadziejnym”. – Kuruję chorobę duszy, która zjada ciało – mówi poetycko (sama pisuje wiersze). – Z nami, anorektyczkami, jest trochę jak z alkoholikami. Nawet jeśli nie piją, to i tak są chorzy, bo w każdej chwili mogą wpaść w ciąg. Ja w tym anorektycznym ciągu jestem już prawie 13 lat. Jak długo jeszcze? Chyba do końca...Nie lekceważmy tej choroby! Przykład Emilii jest dowodem na to, że anoreksja może dotknąć każdego. Utarło się, że chorują na nią wyłącznie młode, wrażliwe dziewczyny, a to jest tylko stereotyp. Wystarczy porozmawiać z dobrymi terapeutami, poszukać w internecie, by przekonać się, że nie jest ona obca osobom dojrzałym. Cierpią na nią również coraz częściej mężczyźni. Jeśli obsesyjnie liczysz kalorie, zmniejszasz porcje, a gdy inni mówią, że źle wyglądasz (za chudo), uważasz, że to bzdura, to powinieneś na pewno udać się do terapeuty. Im wcześniej, tym lepiej.} Rola uciekiniera odnosi się do toksyczności, która jest związana z uzależnieniami. Pokazuje jak łatwo popaść w szpony własnej toksyczności szukając wyzwolenia od problemów poprzez zagłuszanie myśli nałogami. Alicja dostała w spadku bardzo dużą sumę pieniędzy. Uznała, że nie musi pracować, i postanowiła żyć z

Tempo przybierania na wadze zależy od bilansu kalorycznego. Im jest bardziej dodatni, tym przyrost masy ciała większy. Przy tak niskiej masie ciała, zalecany jest jak najszybszy jej przyrost do prawidłowej wartości. Kłopotliwe może być opóźnianie tego procesu, gdyż postępujący stan wyniszczenia organizmu niesie ze sobą wiele przykrych konsekwencji. Wzrost masy ciała w przypadku zerowego lub ujemnego bilansu kalorycznego jest najprawdopodobniej spowodowany zatrzymaniem wody w organizmie, a nie przyrostem tkanki mięśniowej lub tłuszczowej (wypijając szklankę wody, ważymy więcej niż przed wypiciem i nie ma to związku z tyciem). Aby zwiększyć masę mięśniową i/lub tłuszczową wymagana jest nadwyżka kaloryczna. W Pani przypadku konieczna może być psychoterapia i wizyta u dietetyka, co może ułatwić i przyspieszyć powrót do zdrowia i prawidłowej masy ciała.

Jak chcesz mieć anoreksje to najpierw się przygotuj. 1) Wyłącz cale ogrzewanie w domu i szeroko otwórz okna. Chodź po domu w krótkich spodenkach i rękawkach i co chwile mocz palce w lodowatej wodzie. Musisz się przyzwyczaić - zaburzenia odżywiania prowadza to spadku temperatury ciała i zawsze jest Ci zimno, nawet w środku lata.

zapytał(a) o 02:01 Jak wpaść w anoreksje/bulimie ? jestem chłopakiem mam 182 cm wzrostu i ważę 87 kg mam 7 kg nadwagi. chciał bym schudnąć ale nie umiem. owszem schudłem 3 kg w 2 miesiące wiem że to mało więc chce wpaść w jakąś z tych dawajcie odpowiedzi typu; idź się lecz, po co ci to itd po to jest ta strona by odpowiadać normalnie ściśle zwięźle i na temat więc ogar ludzie więc wracając do pytania. jak mam schudnąć dużo i bez efektu jojo lub jak wpaść w anoreksje/bulimie... ? mam 14 lat jak by co... :P Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2012-08-16 02:01:59 To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź Chuckowa odpowiedział(a) o 11:50: Anoreksja to nie kałuża, w nią się nie da wpaść. Ok, to teraz posłuchaj starszej koleżanki po fachu. Mam 18 lat, od 4 lat zmagam się z zaburzeniami odżywiania, od roku się leczę. I powiem Ci, że życie z anoreksją to nie jest życie, to koszmar, którego nie życzę najgorszemu wrogowi, lepiej być martwym niż mieć anoreksję. Tu już nie chodzi nawet o wycieńczenie, niedowagę, osłabienie itp., bo przytyć zawsze można... To, co siedzi w Tobie, ten mały potworek, ta ' kochana ' przyjaciółka, która rujnuje Ci życie to jest dopiero bagno. Nie możesz jej wyrzucić, tak się zakorzeniła. I żyj z czymś takim. Anoreksja ogranicza, pozbywa się Twoich przyjaciół, sprawia, że kontakty z rodziną ulegają osłabieniu, oceny spadają w dół, nie masz chęci do życia nie będę pouczała, nikt i tak mnie tutaj nie słucha. Sama bym siebie nie słuchała. Tylko wiedz, że jest naprawdę sporo sposobów na schudnięcie. Sport przede wszystkim. Wegetarianizm. Brak śmieciowego jedzenia. Jedzenie często ale mało. Wystarczy poszukać. Pewnie, że łatwiej jest się głodzić niż racjonalnie odchudzać, ale nic dobrego z tego nie wyniknie. Odpowiedzi adeczka odpowiedział(a) o 02:03 nie rozumiem jak w ogóle może pojawić się w czyjejś głowie takie pytanie...? wpadając w jedną z owych chorób psychikę będziesz miał chorą do końca życia, więc jeszcze raz pomyśl nad wlasną głuptą palama odpowiedział(a) o 02:05 w te choroby nie wpadaj za nic.. później z tego nie wyjdziesz.. wystarczy,że zaczniesz jeść regularnie mniejsze ilości posiłków 5 dziennie żadnych Fast Foodów jakieś ćwiczenia i powoli schudniesz nie można nic na raz.. oto ja! odpowiedział(a) o 02:09 normalną odpowiedzią na to pytanie jest stwierdzenie "idź się lecz" no ale cóż...bulimia i anoreksia to choroby psychiczne, więc nie da się ich wywołać bo to siedzi w jest jadłowstrent więc musisz jakoś zniechęcić się do jedzeniazałóż sb na rękę gumkę recepturkę i jak bd miał ochote na coś do jedzenia to strzelaj sb z niej w rękealbo na widok jedzenia pomyśl o czymś co przyprawia cię o mdłości cpk133 odpowiedział(a) o 02:15 klatru10 odpowiedział(a) o 15:06 Dobra powiec ci coś . Miałam anoreksję ( nie chcę o tym gadać ). To choroba psychicna. Nie można sb powiedzieć że jutro masz naoreksję a jutro nie. Jesli chcesz się pozbyć anoreksji to będziesz musiał byc w psychiatryku. To straszna choroba. Chcesz jeść ale nie mżesz. Nie chcesz cwiczyć ale musisz. Jak chcesz to moge wysłać ci zaproszenie do znajomych. Znam się na dietach ( zdrowych dietach ) . Odrazu mówię że z anoreksją skończyła. Są to zdrowe diety. Sama sie teraz odchudzam. Jak chcesz to daj jakiś znak . bigstar odpowiedział(a) o 02:04 Po pierwsze dzieciaczku drogi bulima czy anoreksja to jest choroba psychiczna i nie da się w nią popaść od tak i to są bardzo ciężkie choroby przez to się umiera! Roxi11 odpowiedział(a) o 02:05 Pogieło Cię. ? Ja Ci mówie... nie chcesz wpaść w ani jedną z tych chorób. Wiesz ja też myślałam że to mi "pomoże" a [CENZURA] mi pomogłe leczenie tych chorób jest straszne i tak naprawdę nigdy już do końca nie da się z nich wyleczyć, więc mówie serio nie chcesz być ani anorektykiem ani bulimikem *O* To są choroby psychiczne nie da się w nie tak po prostu wpaść z dnia na dzień bo się tak chce... odpowiedział(a) o 13:36 Jejku, no to może nie jedz tyle, ale to też zależy od kości itp. więc może nie jesteś za gruby no ale anoreksja to choroba psychiczna tak jak Schizophrenia i to tak jakbyś chciał mieć Anorexie no to to samo. Wiesz, mnie już kiedyś w to wprowadzili, i to jest totalne zło..Naprawdę nie warto żeby ładnie wyglądać bo później to jest tak, że moża umrzeć w każdej chwili o matko kolejne dziecko... no wpadniesz bo tak ci sie podoba mz i cwiczyc a nie pisac glupoty na forum Chłopaczku, mający zaledwie czternaście lat. Możliwe, że nie dorosłeś jeszcze zbytnio, albo chcesz popisać się znajomością ortografii. W anoreksje, czy bulimię nie da się wpaść, idioto. Po za tym anoreksja, to nic nie jedzenie i bycie chudym, nienawidzenie siebie. Bulimia to bycie utyłym, i wtedy się je do upadłego, nawet do sześciu litrów jedzenia, które potem się zwraca. W bulimii nie da się nałogowych wymiotów, bulimii:-wypadanie włosów-niedokrwistość-trudniejsze gojenie się ran-obniżenie odporności-zaburzenie smaku i węchu-zanik miesiączki-odwodnienie-bóle stawów-zaburzenie snu-zwiększony apetyt-zawroty głowy-zaburzenia widzenia-omdlenia-bóle głowy-anemiaSkutki Anoreksji:-utrata tkanki mięśniowej i tłuszczowej-hipotermia ((temperatura ciała utrzymująca się na poziomie poniżej 36 st. C)-zmniejszenie oddechu-wzrost cholesterolu-wzdęcia-bóle brzucha-wypadanie włosów-wysuszenie skóry-ciało pokrywa meszek 1557Asia odpowiedział(a) o 11:03 Tak na zawołanie to zryta psychika. Po prostu nie jedz, a jak zjesz paluszki w gardełko i do kibelka. Załuż notes kcal... Jedz light i wogóle. Okłamuj swój organizm jakimiś cukierkami czy gumami wpadnięcie w anoreksję nie oznacza że od razu będziesz chudym możesz być otyły a możesz w to wpaść ponieważ to też zależy od tego ile posiadasz białka u mnie właśnie dziś u lekarza stwierdzili że mam początki tej choroby. Większość osób co wpada w tę chorobę jest bardzo chudym, widać kości i w ogóle a u mnie nie .Nie mam nadwagi moja waga jest okej z moim wzrostem ale niestety wyszło jak wyszło ; ) Jezu człowieku ogarnij się anoreksja i bulimia to bardzo poważne choroby które mogą doprowadzić nawet do śmierci wiem bo moja koleżanka BYŁA anorektyczką jadła ale później wymiotowała często leciała jej z nosa krew z czasem ta choroba stawała się coraz groźniejsza aż w końcu doprowadziła do śmierci mojej bliskiej koleżanki do teraz gdy o tym pomyśle chce mi się płakać miała dopiero 15 lat a zmarła przez tą [CENZURA]*ą chorobę. Co Cię obchodzą inni ? Może zamiast myśleć o tak [CENZURA]*ch rzeczach wziął byś się za SB zaczął ćwiczyć biegać, robić pompki i zdrowo się odrzywiał. Tu masz zdj dziewczyny anorektyczki. Naprawdę chcesz tak wyglądać? Innka666 odpowiedział(a) o 23:07 Koleś, nie wiesz w co się pakujesz! Nie chcesz tego. To śmiertelne choroby. Jak chcesz schudnąć to idź do dietetyka! Uwierz mi, że takie coś nie prowadzi do niczego dobrego, to nie jest tak, że jak schudniesz to powiesz sobie będziesz mógł przestać. Liczenie kalorii i głodówki. W około tego wszystko będzie się kręcić... Osłabisz kontakt z rodziną i przyjaciółmi. Wychodzić z tego będziesz latami i zawsze ta część anoreksji będzie w tobie, gotowa ujawnić się w każdej chwili. iz4a odpowiedział(a) o 20:37 najpierw zostaw fast foody, jak będziesz głodny, zjedz coś co lubisz, ale nie to. Potem ogranicz słodycze. Potem spróbuj wegetariaństwa, a potem zacznij coraz bardziej ogarniczać posiłki. Nie polecam, ale odpowiedź masz. Chłooopie, nic prawie nie jedz, albo jedz 1000 kalorii dziennie i biegaj po godzince dziennie + jakiś rowerek / miesiace i -20 kg :> Boże żyję wśród Debili : o To jest choroba psychiczna.! I uwierz mi nie chciał byś w którąś z tych chorób popaść : o blocked odpowiedział(a) o 13:26 Nie da się ot tak w nie wpaść. Uważasz, że ktoś się myli? lub

Nervozna anoreksija ( latinsko anorexia nervosa) ali živčno hujšanje je motnja hranjenja z izrazitim odporom do hrane in pomanjkanjem apetita . Velikokrat nervozno anoreksijo napačno poimenujemo kar anoreksija; anoreksija ali neješčnost je splošni naziv za izgubo ali pomanjkanje apetita, ne glede na vzrok.

Anoreksja to śmiertelna choroba, która dotyczy nie tylko ciała, lecz przede wszystkim - psychiki. Dowiedz się kogo najczęściej atakuje, jakie są wczesne sygnały ostrzegawcze, a także czy można coś zrobić, aby zdusić ją w zarodku. Rys. Krzysztof "Rosa" Rosiecki Wbrew pozorom, anoreksja, czyli inaczej jadłowstręt psychiczny, nie jest wcale rzadkim problemem, który dotyczy jedynie garstki zbuntowanych nastolatek albo ekscentrycznych, nadmiernie dbających o swój wygląd celebrytek. W rzeczywistości jest to obecnie dość często występująca choroba (zaliczana do grupy zaburzeń odżywiania), która niestety stanowi bardzo poważne zagrożenie nie tylko dla zdrowia, ale także i życia cierpiących na nią osób. Czym jest anoreksja: najważniejsze fakty Najprościej mówiąc, anoreksja to zaburzenie psychiczne, które polega na drastycznym ograniczaniu ilości przyjmowanych pokarmów w celu osiągnięcia szczupłej sylwetki (czyli na obsesyjnym odchudzaniu się), co w końcu prowadzi do znacznego ubytku masy ciała (niedowagi), stanu niedożywienia i postępującego wyniszczenia organizmu. Faktem jest, że problem ten dotyczy głównie młodych dziewcząt i kobiet (przed 30 rokiem życia). Jego rozpowszechnienie w populacji nastolatków szacowane jest w sumie na 0,5-1 proc. Chorują jednak także dorośli, a częstość występowania w tej grupie wiekowej to 0,4-0,8 proc. Eksperci ostrzegają, że anoreksja jest chorobą śmiertelną, obarczoną największym ryzykiem śmierci spośród wszystkich zaburzeń psychicznych (umiera na nią od 10 do 20 proc. chorych - z powodu różnych powikłań somatycznych lub samobójstwa). Choć anoreksja, podobnie jak otyłość, zaliczana jest do tzw. chorób cywilizacyjnych, to jednak wcale nie pojawiła się ona dopiero w naszych czasach – pierwszy raz opisano w literaturze medycznej objawy anoreksji już w 1684 r. Anoreksja – jak rozpoznać wczesne objawy Z uwagi na niezwykle groźne konsekwencje związane z anoreksją naprawdę warto znać jej wczesne objawy (sygnały ostrzegawcze), a także najważniejsze czynniki ryzyka (przyczyny, elementy sprzyjające zachorowaniu). Dzięki tej świadomości można zapobiec rozwojowi choroby u siebie i bliskich lub też zdusić ją w zarodku, gdy już się zacznie. Wśród różnego rodzaju objawów, mogących wskazywać na rozwijającą się anoreksję czy też wysokie ryzyko zachorowania, znajdują się Lęk przed otyłością i „tuczącym pożywieniem”, przejawiający się nadmierną koncentracją na utrzymywaniu „właściwej” masy ciała i nadmiernym zainteresowaniem tematyką żywieniową; Zaburzony obraz własnego ciała i związany z nim brak satysfakcji ze swojego wyglądu (przekonanie, że jest się zbyt grubym); Wskaźnik masy ciała (BMI) poniżej 17,5 (świadczący o niedożywieniu) - przy spadku BMI poniżej 13 konieczna jest już hospitalizacja chorego; Stosowanie restrykcyjnej diety, spożywanie posiłków w odosobnieniu, zmniejszanie porcji jedzenia, okłamywanie najbliższych co do ilości spożytego pokarmu (np. chora osoba spożywa tylko jeden jogurt lub jabłko dziennie); Wyczerpujące ćwiczenia fizyczne; Prowokowanie wymiotów; Stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych; Stosowanie środków tłumiących łaknienie; Występowanie niepokojących objawów somatycznych (zaburzenia hormonalne i metaboliczne, np. zatrzymanie menstruacji). Anoreksja a bulimia Anoreksja może przybierać również postać bulimiczną, w której dochodzi do epizodów nadmiernego objadania się, a potem prób pozbycia się zjedzonego pokarmu lub zawartych w nim kalorii przez prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających lub intensywne ćwiczenia. Warto pamiętać, że osoba, u której rozwija się anoreksja, będzie najczęściej zaprzeczać, że dzieje się z nią coś złego, i przekonywać, że jej działania to przejaw zdrowego trybu życia czy też dążenia do uzyskania optymalnego wyglądu. Co zwiększa ryzyko zachorowania na anoreksję Dr hab. Katarzyna Kucharska, psychiatra z Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, podkreśla, że przyczyny anoreksji są bardzo złożone. Są wśród nich zarówno czynniki biologiczne (predyspozycje genetyczne), jak też pozabiologiczne (psychologiczne, socjologiczne i kulturowe). - Istnieje kilka genów warunkujących cechy związane ze skłonnością do przybierania bądź tracenia na wadze. Geny te, w połączeniu z właściwymi dla zaburzeń odżywiania cechami osobowości, tworzą kombinację predysponującą daną osobę do wystąpienia choroby – tłumaczy dr Katarzyna Kucharska. Tak więc, u osób z jadłowstrętem psychicznym, zaburzony obraz własnego ciała może występować zarówno przed chorobą, w trakcie choroby, jak i po chorobie, co ma związek z pewnymi trwałymi cechami ich osobowości i sposobem funkcjonowania ich mózgu. Takie predyspozycje, wzmacniane dodatkowo przez modę na bycie „fit” i/lub komunikaty otrzymywane w domu czy w grupie rówieśniczej, przyczyniają się do nasilonego występowania natrętnych myśli dotyczących jedzenia, wagi i kształtu ciała u osób z zaburzeniami odżywiania. Na tym jednak nie koniec. „Istnieją dowody na genetyczne podłoże anoreksji, jednak jej pełnoobjawowy przebieg jest najczęściej konsekwencją działania niekorzystnych czynników emocjonalnych, głównie trudnej sytuacji rodzinnej” – podkreślają profesorowie Piotr Gałecki i Agata Szulc w napisanym dla lekarzy podręczniku z zakresu psychiatrii. O jakie konkretne trudności rodzinne chodzi? Okazuje się, że na anoreksję bardziej narażone są osoby z rodzin nadopiekuńczych (uniemożliwiających rozwój autonomii i samodzielności dziecka), tzw. rodzin zasznurowanych (z dominującą, wymagającą podporządkowania matką), a także rodzin sztywnych (unikających wewnętrznych konfliktów i napięć). Jeśli zaś chodzi o konkretne cechy osobowości, które zwiększają ryzyko zachorowania na anoreksję, to eksperci wskazują przede wszystkim na tzw. typ anankastyczny (chodzi o osoby bardzo skupione, sumienne i dokładne, starające się mieć wszystko pod kontrolą, lubiące porządek, cechujące się perfekcjonizmem). Dr hab. Katarzyna Kucharska wskazuje ponadto, że u osób cierpiących na anoreksję często stwierdza się występowanie (zarówno przed, w trakcie, jak i po chorobie) różnego rodzaju deficytów w funkcjonowaniu psychospołecznym, takich jak np.: sztywność myślenia, upośledzone procesy percepcji i ekspresji emocji czy też zaburzenia w zakresie empatii. W świetle powyższych faktów nie powinno nikogo dziwić to, że zaburzenia odżywiania, w tym anoreksja, należą do zaburzeń psychicznych najtrudniejszych do leczenia. I na pewno nie chodzi tu o nastoletni kaprys czy bunt. - Chorzy na jadłowstręt psychiczny przejawiają silny opór wobec leczenia, a powikłania zdrowotne często zmuszają do wycofania się z procedur leczenia zgodnych z protokołem badawczym – przyznaje dr hab. Katarzyna Kucharska. Anoreksja – jak leczyć, gdzie szukać pomocy Podstawową metodą leczenia anoreksji jest psychoterapia, przede wszystkim terapia rodzinna (systemowa, co oznacza, że do terapii zakwalifikowana jest nie tylko osoba, która choruje na anoreksję, ale i jej najbliżsi), a także terapia poznawczo-behawioralna. W tym długotrwałym procesie bardzo pomocne są też formalne i nieformalne grupy wsparcia. W cięższych przypadkach (gdy doszło już do dużego wyniszczenia organizmu), wskazana lub też konieczna może być hospitalizacja i wielokierunkowe leczenie internistyczne. Generalnie, podobnie jak w przypadku otyłości, w skutecznym leczeniu anoreksji i innych zaburzeń odżywiania, najlepiej sprawdza się kompleksowe podejście i wielodyscyplinarny zespół terapeutyczny, w skład którego powinni wchodzić oprócz lekarzy (psychiatry, internisty, pediatry), także: psycholog (psychoterapeuta), dietetyk oraz fizjoterapeuta. Najlepiej jednak dmuchać na zimne i starać się do rozwoju choroby w ogóle nie dopuścić. Aby sprawdzić swoje BMI, a także dowiedzieć się, czy i w jakim stopniu jest się zagrożonym anoreksją można wykonać bezpłatne testy, opracowane przez specjalistów z Instytutu Psychiatrii i Neurologii, które są dostępne na stronie internetowej poświęconej profilaktyce zaburzeń odżywiania w sekcji „Sprawdź się”: Na wspomnianej stronie internetowej, w sekcji „Poszukaj pomocy”: można też znaleźć wiele praktycznych informacji na temat leczenia anoreksji i innych zaburzeń odżywiania. Eksperci zamieścili tam odpowiedzi na najczęściej zadawane w tych sprawach pytania (np. co zrobić, gdy bliska mi osoba ma niepokojące objawy, ale twierdzi, że nic złego się z nią nie dzieje albo jak wygląda konsultacja u lekarza psychiatry). Nie stygmatyzujmy chorych i ich bliskich Na koniec, w kontekście anoreksji, trzeba jeszcze wspomnieć o jednej ważnej rzeczy. Chodzi o problem stygmatyzacji, dotyczącej zarówno osób chorych, jak i ich rodzin. W sytuacji wystąpienia u kogoś tego rodzaju choroby bardzo często niestety, osoby z najbliższego lub dalszego otoczenia ulegają pokusie napiętnowania chorego czy też jego rodziny, np. poprzez obarczanie ich winą za zaistniałą sytuację, niesprawiedliwe ocenianie i krytykowanie, najczęściej za pomocą krzywdzących stereotypów. Dlatego psychiatrzy i psycholodzy apelują do wszystkich o dużą wstrzemięźliwość i delikatność w podejściu do chorych i ich rodzin, tak by niepotrzebnie nie pogarszać ich sytuacji i zarazem ułatwić im radzenie sobie z tym złożonym problemem. „Ani osoba z zaburzeniami jedzenia, ani jej rodzina nie są odpowiedzialni za rozwój zaburzenia. Mogą natomiast skutecznie wspierać się w szukaniu pomocy, tym samym przyspieszając proces postawienia odpowiedniej diagnozy i rozpoczęcia właściwego leczenia, co jest warunkiem powrotu do zdrowia” – czytamy na stronie internetowej stworzonej przez specjalistów z Instytutu Psychiatrii i Neurologii. Wiktor Szczepaniak, Źródła: Gałecki P., Szulc A.,: „Psychiatria”, podręcznik akademicki, wyd. Edra 2018. Edukacyjno-informacyjna strona internetowa dotycząca profilaktyki zaburzeń odżywiania, stworzona przez ekspertów Instytutu Psychiatrii i Neurologii w ramach Narodowego Programu Zdrowia na lata 2016-2020. Materiały i wypowiedzi ekspertów z IV Narodowego Kongresu Żywieniowego, który odbył się w Warszawie w styczniu 2019 r.

wpaść (perfect) also wpa|dać 1 (imperfect) wpadnę, wpadniesz, wpadł, wpadła, wpadli — wpadam intransitive verb 1.(dostać się do wnętrza) to fall, to get wpaść do wody/rzeki to fall in(to) the water/river wpaść do dziury to fall down a hole wpaść pod stół to fall under the table wpaść w zaspę to fall in a snowdrift piłka wpadła do bramki the ball went into the goal

19 lipca 2018 Spis treści1 Co to jest anoreksja?2 Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) u dzieci i nastolatków3 Skutki Anoreksji4 Objawy Anoreksji5 Przyczyny anoreksji6 Rodzaje anoreksji: Jadłowstręt Psychiczny Atypowy (anoreksja atypowa)7 Na czym polega anoreksja?8 Leczenie anoreksji9 Jak nie zachorować na anoreksję? – Zostań architektem i budowniczym własnego zdrowia Koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience Co to jest anoreksja? Anoreksja jest zaburzeniem odżywiania. Podstawowym objawem jest celowe dążenie do obniżenia masy ciała i przeżywanie nasilonego lęku przed przytyciem, przy jednocześnie występującej nieprawidłowej ocenie własnego wyglądu. Utrata masy ciała jest wywołana przez unikanie sytych pokarmów lub prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających i leków tłumiących łaknienie, stosowanie wyczerpujących ćwiczeń fizycznych. Ocena własnego ciała, która jest zaburzona i odbiega od rzeczywistego wizerunku, przyjmuje postać zespołu psychopatologicznego, w którym dominuje obsesyjne myślenie związane z obawą przed otyłością. Anoreksja pojawia się najczęściej u dziewcząt w okresie pokwitania i u młodych kobiet. Zdarza się u dzieci w okresie zbliżania się do wieku pokwitania. Anoreksja i bulimia są jedynymi zaburzeniami, które są skorelowane z płcią i dotykają głównie kobiet – 95% zachorowań. Taką korelację tłumaczy się uwarunkowaniami kulturowo-społecznymi, związanymi z medialnymi wzorcami idealnej kobiety. Zaburzenia odżywiania mogą pojawiać się w życiu dorosłym ( 0,2-0,8% populacji), w okresie przekwitania, a także u osób po siedemdziesiątym roku życia. Obserwuje się podwyższony współczynnik zachorowań wśród mężczyzn homoseksualnych i wiąże się to z większym zwracaniem uwagi na wygląd w tej grupie społecznej, w takim samym stopniu, jak w przypadku kobiet. Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) u dzieci i nastolatków Okresem największej zachorowalności na anoreksję jest wiek dojrzewania. Objawy najczęściej mają swój początek pomiędzy 14 – 18 rokiem życia. Wśród chorych przeważają dziewczęta. Rozpowszechnienie anoreksji wśród chłopców, w tym wieku ocenia się na 5-10%. Obserwuje się wzrost zachorowań na anoreksję wśród dzieci do 13 roku życia. Badania podkreślają, że na ten wiek przypada znaczący wzrost zachorowań chłopców w porównaniu z okresem dorastania. Wówczas na chorobę zapada 9-30 % chłopców. Skutki Anoreksji Chorobie towarzyszy niedożywienie o różnym nasileniu i wynikające z tego wtórne, poważne zaburzenia somatyczne. Jeśli początek choroby miał miejsce w okresie przed pokwitaniem, to zostaje zahamowany rozwój związany z pokwitaniem. U dziewczynek zatrzymany zostaje wzrost, nie rozwijają się piersi i występuje brak miesiączek. U chłopców w tym wieku narządy płciowe pozostają w stanie dziecięcym. Anoreksja należy do chorób o wysokim ryzyku śmiertelności. Najczęstszymi przyczynami zgonu są samobójstwa, niewydolność krążeniowa, zaburzenia elektrolitowo-metaboliczne. Przeprowadzone badania wśród pacjentów w wieku pomiędzy 20 a 30 rokiem życia wykazują, że u 18 % choroba zakończyła się zgonem. Ryzyko zgonu zwiększa się 10-krotnie w przypadku starszych wiekowo pacjentów i dłuższym czasem trwania choroby. Przebieg choroby ma charakter przewlekły, a średni czas trwania choroby to 5 lat. Lepsze rokowania mają osoby, u których zaburzenie wystąpiło stosunkowo wcześnie pomiędzy 14 -17 rokiem życia, a podjęte oddziaływania terapeutyczne zapobiegały utrwaleniu się zaburzenia. Jak zaczyna się anoreksja? W początkowym etapie zachorowania pierwszymi objawami anoreksji jest stopniowe ograniczanie jedzenia, które jest zazwyczaj uzasadniane stosowaniem diety, przejściem na wegetarianizm, ekologiczną żywnością. W tej pierwszej fazie spadkowi wagi towarzyszy dobre samopoczucie, nawet stany euforyczne, wrażenie dobrej aktywności i wydajności. Stopniowo nasila się koncentracja na unikaniu jedzenia i pojawia się coraz więcej rytuałów związanych ze sposobami ograniczania ilości jedzenia, przygotowywaniem posiłków. Nasilające się zachowania nie podlegają perswazji, modyfikacji, stają się coraz bardziej usztywnione. Coraz większy dysonans pomiędzy informacjami otoczenia dotyczącymi nadmiernego spadku wagi a własnym przekonaniem dotyczącym wyglądu, powoduje unikanie ludzi, izolację społeczną, oraz usztywnianie się nieprawidłowej oceny własnego ciała i braku krytycyzmu. Nasilająca się koncentracja na rytuałach dotyczących przygotowania posiłków i ich kaloryczności może mieć charakter zaburzeń obsesyjno- kompulsywnych. Anoreksja może prowadzić do objawów zaburzeń depresyjnych i lękowych. W przebiegu choroby dochodzi do zaburzeń związanych z poczuciem głodu i sytości, co jeszcze bardziej komplikuje podawanie posiłków. Objawy Anoreksji Podstawowym objawem jest spadek masy ciała o 15% w stosunku do masy ciała odpowiedniej dla wieku i wzrostu, u dzieci brak przyrostu masy ciała. Występuje irracjonalne ocenianie siebie, jako osoby otyłej. Przeżywanie permanentnego lęku przed przytyciem. Narzucanie sobie samemu niskiego progu masy ciała, przed strachem, że się przytyje. U kobiet w efekcie anoreksji, występują zaburzenia endokrynne, które przejawiają się zanikiem miesiączkowania, a u mężczyzn utratą seksualnych zainteresowań i potencji. W następstwie głodzenia się pojawiają się zaburzenia metaboliczne, w gospodarce elektrolitowej, tłuszczowej, zaburzenia czynności układu pokarmowego, hormonalne, neuroprzekażnictwa, zmiany zanikowe tkanek, w tym tkanki mózgowej. Do najczęściej występujących objawów somatycznych anoreksji należą: Spadek ciśnienia tętniczego krwi i temperatury ciała, zmiany w zapisach EKG Pojawienie się na ciele owłosienia w postaci meszku. Wypadanie włosów. Suchość skóry. Osłabienie siły mięśni i zanik mięśni. Stany zapalne żołądka i jelit, bóle brzucha. Podwyższenie poziomu cholesterolu. Zanik cyklu miesiączkowego. Objawy odwapnienia, osteoporoza kości, objawy niedokrwistości. Problemy z koncentracją, pamięcią, uczeniem się. Objawy depresyjne pojawiają się u 75 % przypadków. Objawy zespołu obsesyjno-kompulsyjnego, zespołu lękowego i napadów paniki (20-60 % przypadków). Przyczyny anoreksji Uważa się, że jadłowstręt psychiczny ma wieloczynnikowe uwarunkowania: biologiczne, osobowościowe, rodzinne i społeczno-kulturowe. W cechach osobowościowych wyróżnia się bardzo wysoki poziom aspiracji, często nieadekwatny do możliwości, niską samoocenę i perfekcjonizm, wysoki poziom tłumionej agresji, tendencja do zachowań obsesyjno-kompulsywnych. Badania genetyczne nie dają jednoznacznych odpowiedzi, stwierdza się możliwość istnienia wielu genów odpowiedzialnych za dziedziczenie anoreksji, które mogą wchodzić w różne interakcje, dając określony obraz kliniczny choroby. Badania dotyczące neuroprzekażnictwa w mózgu wykazały zaburzenia w układzie serotoninergicznym, noradrenergicznym i dopaminergicznym, oraz receptorów opiatowych. Wyniki badań naukowych nie dają jednoznacznej odpowiedzi, w jakim stopniu stwierdzone nieprawidłowości w przebiegu jadłowstrętu psychicznego są wrodzoną lub nabytą predyspozycją, a w jakim stopniu są skutkiem zaburzenia i głodzenia się. Stwierdzone zaburzenia hormonalne w odniesieniu do osi podwzgórze-przysadka-nadnercze oraz osi podwzgórze-przysadka-tarczyca, również nie odpowiadają na pytanie o przyczyny zaburzenia. Czynniki rodzinne – w rodzinach z problemem anoreksji obserwuje się specyficzne dysfunkcjonalne style funkcjonowania w zakresie diady małżeńskiej, patologicznych koalicji, relacji emocjonalnych, problemy w umiejętności rozwiązywania konfliktów, problemy związaną z autonomią członków, granicami wewnątrzrodzinnymi, blokowanie procesów separacyjnych. Zwraca się uwagę na takie cechy rodziny, jak rozbudzanie nadmiernych ambicji u dziecka, nieadekwatny do możliwości dziecka wysoki poziom oczekiwań. Koncepcje socjokulturowe zwracają uwagę na społeczne uwarunkowania „fobii przed otyłością”. Począwszy od lat dwudziestych XX wieku, w zachodniej kulturze nastąpiła zmiana ideałów dotyczących wyglądu i wymagań wobec kobiet. Wzrost zachorowań wiąże się z medialnym wpływem na kształtowanie idealnej sylwetki i stylu życia, które mają świadczyć o atrakcyjności i sukcesie życiowym. Bycie szczupłym staje się celem życiowym, nadaje wartość osobie i sens jej życiu. Mechanizm kontroli nad własnym życiem ogniskuje się w uzyskaniu szczupłości. Dodatkowo występuje nasilone zjawisko potępiania otyłości. Badania dowodzą, że otyłe dzieci są narażone na ostracyzm rówieśniczy, liczne przejawy nienawiści i upokorzenia. Czynniki kulturowe uważa się za znaczący czynnik przyczynowy nasilonej tendencji do rozwoju zaburzeń odżywiania. Za szczególnie narażone na zachorowanie uważa się modelki i tancerki. Koncepcja ewolucjonistyczna w rozszerzeniu koncepcji socjokulturowej zwraca uwagę na problem, dlaczego mężczyźni wolą szczupłe kobiety, i stawia tezę, że wymagania szczupłości wobec kobiet-modelek, są kształtowane przede wszystkim przez mężczyzn homoseksualnych – kreatorów mody, którzy nie widzą w kobietach swoich potencjalnych partnerek seksualnych. Uważa się, że bezpośrednim czynnikiem uruchomiającym proces chorobowy, jest uraz psychiczny związany z krytyczną uwagą, oceniającą wygląd i własna krytyczna ocena swojego ciała. Rodzaje anoreksji: Jadłowstręt Psychiczny Atypowy (anoreksja atypowa) W anoreksji atypowej obraz i przebieg choroby jest taki sam, jedynie o łagodniejszym nasileniu i z tą różnicą, że nie stwierdza się np. zaniku miesiączki, braku znacznego spadku masy ciała. Na czym polega anoreksja? Centralnym objawem w anoreksji jest nasilony lęk i obsesyjne myśli związane z obawą przed przytyciem oraz zaburzenia w spostrzeganiu własnego wyglądu. Ograniczanie jedzenia jest realizacją dążenia do ideału, w obawie przed krytyką innych i odrzuceniem. Staje się głównym celem życiowym i ogniskuje się w nim potrzeba osiągania sukcesu. W konsekwencji powoduje zdecydowane pogorszenie funkcjonowania społecznego. Jest zagrożeniem dla zdrowia i życia. Brak łaknienia i spadek wagi, nie zawsze jest tożsame z rozpoznaniem anoreksji. Może być objawem o charakterze psychogennym, skutkiem zaburzeń depresyjnych, objawów psychotycznych, zaburzeń schizofrenicznych, czy ujawniać się w przebiegu bulimii. Przeżywanie urojeń, omamów smakowych czy słuchowych, może być powodem odmawiania jedzenia i racjonalizacji psychotycznych powodów koniecznością stosowania diety. Zaburzenia łaknienia występują również w chorobach somatycznych. W każdym przypadku wymagana jest diagnoza psychologiczna i psychiatryczna. Leczenie anoreksji Ponieważ jadłowstręt psychiczny uważany jest za zaburzenie o wieloczynnikowych uwarunkowaniach, dlatego leczenie powinno być wielopłaszczyznowe i zależeć od wieku, przebiegu choroby, nasilenia objawów. W przypadku znacznego spadku wagi, poniżej 75 % wagi należnej, konieczne jest leczenie szpitalne. Zaletą leczenia szpitalnego jest stosunkowo szybki przyrost wagi ciała i obniżenie ryzyka śmierci w najpoważniejszym przebiegu zaburzenia. W przypadku skrajnego wychudzenia stosuje się przymusowe leczenie. Leczenie szpitalne, choć początkowo efektywne w osiągnięciu przyrostu wagi, nie usuwa problemu. Jak pokazują badania i obserwacje kliniczne, bez kompleksowego leczenia psychoterapeutycznego utrzymanie długoterminowej remisji objawowej nie jest możliwe. W początkowej fazie leczenia nadrzędnym celem jest zapobieganie ewentualnemu zagrożeniu życia, wynikającymi ze zmian metabolicznych wskutek głodzenia. Uzyskanie stopniowego przyrostu masy ciała powinno się odbywać na poziomie 1-1,5 kg na tydzień u pacjentów hospitalizowanych, i 0,5 -1kg u pacjentów leczonych ambulatoryjnie. Najczęściej w tej fazie choroby zawiera się z pacjentem kontrakt terapeutyczny, który ustala zasady postępowania leczniczego i stosuje się nagradzające przyrost wagi techniki behawioralne, zgodne z kontraktem. Jednocześnie obywa się proces leczniczy mający na celu leczenie powikłań somatycznych. Jak leczyć anoreksję? Do etapów leczenia należą: Uzyskanie systematycznego przyrostu wagi. Leczenie powikłań somatycznych. Psychoedukacja dotycząca prawidłowych wzorów odżywiania i korekta zachowań związanych z jedzeniem. Leczenie współwystępujących zaburzeń psychicznych. Psychoterapia indywidualna Psychoterapia rodzinna Ze względu na przewlekły charakter zaburzenia psychoterapię stosuje się przynajmniej przez rok, a w charakterze podtrzymującym, może trwać nawet do 6 lat. Psychoterapia Poznawczo-Behawioralna w Zaburzeniach Odżywiania Za standardową metodę terapeutyczną, którą stosuje się po zauważeniu procesu przyrostu wagi uważa się psychoterapię poznawczo-behawioralną. Badania podkreślają, że skuteczność leczenie farmakologicznego zdecydowanie podwyższa włączenie terapii poznawczo-behawioralnej. Terapia bezpośrednio odnosi się do niedostosowanych zachowań związanych ze sposobem odżywiania się, oraz leżącymi u ich podłoża błędnymi przekonaniami, dysfunkcyjnymi schematami poznawczymi dotyczącymi poczucia własnej samooceny i dążenia do ideału, znaczenia opinii innych i obaw w relacjach z nimi, oraz wspiera procesy rozwojowe związane z indywidualizacją i separacją. Łączy tworzenie wzorów regularnego odżywiania się, zmianę treści poznawczych i etap zapobiegania nawrotom choroby, poprzez kształtowanie umiejętności rozwiązywania problemów, umiejętność identyfikowania sygnałów ostrzegawczych nawrotu choroby i korzystania z wypracowanych planów działań. Psychoterapia Interpersonalna i Psychodynamiczna w Zaburzeniach Odżywiania Za efektywną terapię uznaje się Psychoterapię Interpersonalną skoncentrowaną na problemach interpersonalnych, które są uważane za centralne w zaburzeniach odżywiania. Celem terapii jest poprawa samooceny i samoakceptacji, rezygnacja z przesadnego przywiązywania znaczenia do wagi ciała. Zarówno psychoterapia poznawczo –behawioralna, jak i interpersonalna osiągają te same cele, jedynie innymi mechanizmami i technikami terapeutycznymi. Uznaje się, że podjęcie psychoterapii psychodynamicznej powinno odbywać się na etapie, gdy stan fizyczny pacjenta uległ poprawie. Terapia pozwala uzyskać wgląd w głęboko leżące zaburzenia struktury osobowości. Psychoterapia Psychodynamiczna jest szczególnie zalecana w przypadku zachorowań osób dorosłych. Rodzinna Psychoterapia Systemowa w Zaburzeniu Jadłowstrętu Psychicznego Uważa się, że terapia rodzinna jest niezbędna w odniesieniu do pacjentów poniżej 18 roku życia, zwiększa efektywność leczenia i trwałość uzyskanej poprawy objawowej. Zgodnie z paradygmatem systemowym zaburzenie pełni określoną, regulacyjną funkcję w życiu rodziny. Wyniki badań wskazują na symptomatyczne cechy systemu rodzinnego w przypadku zaburzeń odżywiania: uwikłanie i niezaangażowanie, nadopiekuńczość, sztywność, brak umiejętności rozwiązywania konfliktów, nacisk na wygląd i nadawanie szczególnego znaczenia opinii innych, izolacyjne tendencje. W rodzinach jedzenie spełnia funkcję narzędzia komunikacyjnego, jest ważnym kanałem komunikacyjnym. Celem terapii rodzinnej jest zmiana dysfunkcjonalnej struktury rodziny, zaburzonej komunikacji, określenie granic w podsystemach, które często są zatarte, pomoc w kryzysie rozwojowym związanym z dojrzewaniem i procesach separacji-indywidualizacji. Nieprawidłowo funkcjonujący system rodzicielski, może być czynnikiem uruchamiającym zachorowanie i podtrzymującym objaw, ale również może być znaczącym czynnikiem, który ma wpływ na pozytywny przebieg leczenia i jego efektywność. Leczenie farmakologiczne w zaburzeniach jadłowstrętu psychicznego Leczenie farmakologiczne stosuje się w przypadku, gdy zaburzeniom towarzyszą objawy depresyjne, lękowe, zaburzenia obsesyjno-komupulsyjne. W razie konieczności są podawane leki hormonalne. Leczenie farmakologiczne jest stosowane pod ścisłą kontrolą lekarza ze względu na możliwe powikłania związane z uwagi na występujące w chorobie zaburzenia układu krążenia, braku łaknienia. Jak „wpaść” w anoreksję? Do czynników ryzyka zachorowania na anoreksję należą: Czynniki osobowościowe: Niska i nieadekwatna samoocena. Przekonanie, że wysoka samoocena jest wynikiem uzyskania idealnej wagi i figury. Niezadowolenie ze swojej atrakcyjności fizycznej. Poczucie niższości w relacjach rówieśniczych. Przywiązywanie nadmiernego znaczenia do wyglądu, wagi i figury. Niski poziom umiejętności społecznych, brak umiejętności radzenia sobie w sytuacjach społecznych. Bycie osobą ośmieszaną i krytykowaną w grupie rówieśniczej, doświadczenie odrzucenia przez kolegów w szkole, marginalizacji społecznej, poczucie braku przynależności do grupy rówieśniczej. Wpływowość, lękliwość, brak pewności siebie. Nadwrażliwość na krytykę. Tendencje rezygnacyjne w przypadku niepowodzeń. Tłumienie i zaprzeczanie własnym potrzebom, nieumiejętność rozpoznawania własnych potrzeb. Spełnianie oczekiwań innych, jako źródło satysfakcji. Dążenie do bycia powszechnie akceptowanym przez innych i lęk przed odrzuceniem. Wysoki poziom ambicji i perfekcjonizm. Brak poczucia satysfakcji i sukcesów. Irracjonalne przekonania dotyczące sposobów odżywiania się i diet. Objawy zaburzeń zdrowia psychicznego: Przeżywanie objawów lękowych, depresyjnych, zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Chwiejność emocjonalna. Długotrwałe stany złego samopoczucia psychicznego. Czynniki rodzinne: Zaburzenia struktury rodziny, komunikacji wewnątrzrodzinnej. Nieprawidłowe relacje emocjonalne pomiędzy członkami. Wysoki poziom krytycyzmu, wrogości, odrzucenia, kontroli. Problemy z autonomią członków rodziny, problemy rozwojowe związane z fazą separacji-indywidualizacji. Jak nie zachorować na anoreksję? – Zostań architektem i budowniczym własnego zdrowia psychicznego. Według WHO 50 % wszystkich zaburzeń zdrowia psychicznego ma swój początek w okresie wieku rozwojowego, a więc w dzieciństwie i adolescencji. Wówczas pojawiają się pierwsze, mało specyficzne lub słabo nasilone objawy zaburzeń psychicznych, bądź zaburzenia charakterystyczne dla tego wieku np. anoreksji. Alarmujące dane statystyczne dotyczące wzrostu zachorowań na zaburzenia psychiczne, w tym dzieci i młodzieży, wymuszają zmianę myślenia o zdrowiu, jako wymagającego jedynie leczenia. Czynnikami chroniącymi zdrowie psychiczne jest, bowiem „wytwarzanie zdrowia”, czyli redukowanie czynników ryzyka, świadome wzmacnianie zdrowia psychicznego i zasobów odpornościowych, indywidualnych i rodzinnych. Utrzymanie stanu dobrego samopoczucia i zdrowia psychicznego jest możliwe, gdy dziecko i nastolatek ma adekwatną samoocenę, poczucie własnej wartości, optymizm i zrównoważony nastrój, umiejętności nawiązywania i podtrzymywania kontaktów rówieśniczych, satysfakcjonujących relacji interpersonalnych, umiejętność rozwiązywania problemów i konfliktów, adekwatnego reagowania w stresogennych sytuacjach. Te cechy osobowościowe są zasobami psychicznymi, które chronią przed zachorowaniem na zaburzenia psychiczne. Prawidłowo funkcjonująca rodzina jest naturalnym podstawowym oparciem społecznym. W teoriach psychologicznych koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience odpowiadają na pytanie, jakie cechy osobowościowe wzmacniają zdrowie psychiczne i chronią przed zachorowaniem np. na anoreksję. Osoby, które cechuje wysoki poziom poczucia koherencji, lepiej sobie radzą ze stresogennymi czynnikami życia i mniej chorują. Resilience jest uznawana za wskaźnik zdrowia psychicznego, gdyż może chronić przed wystąpieniem zaburzeń psychicznych lub zmniejszać ich nasilenie. Poczucie koherencji i sprężystość psychiczna (ego – resiliency) pełnią kluczową rolę w ochronie i przywracaniu zdrowia. Oznacza to, że nie jesteśmy całkowicie bezsilni wobec zachorowania na zaburzenia psychiczne i mamy wpływ na nie, przez kształtowanie pożądanych cech odpornościowych i wytwarzanie zdrowia psychicznego. Metody psychoterapeutyczne są nie tylko formą leczenia zaburzeń psychicznych. Oddziaływania terapeutyczne mogą być skuteczną prewencją zaburzeń psychicznych, mogą wzmacniać dobrostan psychiczny: kształtować prawidłową samoocenę, umiejętności społeczne, rozwijać poczucie koherencji i odporność psychiczną. Terapeutyczne sesje rodzinne mogą mieć charakter profilaktyki zdrowia psychicznego jej członków. Rozwijanie i wzmacnianie pożądanych cech może odbywać się w każdym wieku, ale ma to szczególne uzasadnienie w odniesieniu do dzieci, młodzieży i okresu wczesnej dorosłości. Koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience Koncepcja poczucia koherencji zakłada istnienie trzech jej składowych: poczucia zrozumiałości, poczucia zaradności i poczucia sensowności. Pozwalają na spostrzeganie świata, jako zrozumiałego, przewidywalnego i sterowalnego. Osoba posiadające te cechy trafnie spostrzega i ocenia rzeczywistość, potrafi sprostać wymaganiom i skutecznie radzić sobie z trudnościami, a pojawiające się problemy traktuje, jako wyzwania i możliwość samorealizacji a nie, jako obciążenie i zagrożenie. Poczucie koherencji pełni główną rolę w adaptacji do stresogennych czynników, obniża intensywność jego doznawania i chroni przed zakłóceniami dobrostanu psychicznego. Koncepcja resilience zwraca uwagę na odporność psychiczną, odporność na zranienie i pozytywną adaptację. Sprężystość psychiczna (ego- resiliency) oznacza dobre przystosowanie pomimo traumatycznych przeżyć, wysoki poziom kompetencji społecznych, realizację zadań rozwojowych i brak zaburzeń w sferze emocjonalnej i behawioralnej. Jest umiejętnością rozwiązywania problemów oraz zdolnością elastycznego przystosowania się do zmieniających się warunków życiowych. Jest także umiejętnością szybkiego odrywania się od negatywnych przeżyć i wzbudzania w sobie pozytywnych stanów emocjonalnych i poznawczych. Jest dynamicznym konstruktem, który można rozwijać i kształtować. Jest znaczącym czynnikiem chroniącym przed wystąpieniem objawów zaburzeń.

Jak wyleczyć się z anoreksji ? jak to zrobić gdy : - nie ma nikogo bliskiego (przyjaciólki itp.) żeby jej o tym powiedzieć. -z mamą mam nienajlepsze relacje i boje jej się do tego przyznać. -mam 2 młodsze siostry które są za małe żeby cokolwiek zrozumieć. - czyli jednym słowem nie moge na nikim polegać.

Anoreksja, czyli inaczej jadłowstręt psychiczny to zaburzenie, nad którym osoba chora szybko traci kontrolę. Stąd częste obsesyjne odchudzanie u osób skrajnie szczupłych. Objawy anoreksji są początkowo niegroźne a jej leczenie bardzo trudne. Dlatego warto wiedzieć, na co zwracać uwagę i co powinno niepokoić. Czym jest anoreksja? Anoreksja nevosa to zaburzenie o podłożu psychicznym, zwane także jadłowstrętem psychicznym. Choroba najczęściej pojawia się w okresie dojrzewania, stąd często błędnie nazywana jest chorobą nastolatek. Tymczasem zachorować na nią może każdy, choć statystyki pokazują, że częściej dotyczy ludzi młodych oraz osób, które ze względów zawodowych muszą dbać o swoje ciało i szczupłą sylwetkę. Natomiast młodzi ludzie w okresie dojrzewania są bardzo przewrażliwieni, przeczuleni na punkcie swojego wyglądu, nierzadko popadają w niczym nieuzasadnione kompleksy. Stąd obsesyjne dążenie do utraty wagi nawet u osób, które ważą znacznie mniej, niż powinny. Anoreksję diagnozuje się w momencie, gdy osoba walcząca z wyimaginowaną nadwagą, waży o 15% mniej, niż powinna. Charakterystyczne dla anorektyków jest dążenie do perfekcjonizmu na innych polach życia: w pracy, w szkole, na uczelni. Anorektycy są bardzo aktywni fizycznie, potrafią codzienne kilka godzin uprawiać sport i to dość intensywnie. Przyczyny anoreksji Wspomniany już perfekcjonizm uważany jest za jedną z przyczyn anoreksji. Zaczyna się zwykle niewinnie, od „chcę być najlepszy” do „muszę być najlepszy”. Obsesyjna chęć dążenia do perfekcjonizmu powoduje głębokie niezadowolenie wewnętrzne, gdy starania zakończą się niepowodzeniem. Efektem są kolejne starania na coraz nowszych gruntach. Nadmiernie wygórowana ambicja zmusza do osiągnięcia ideału na wszystkich możliwych polach, także, jeśli chodzi o wygląd, przy czym osoby cierpiące na anoreksję nie widzą, że ich waga osiągnęła niebezpiecznie niski poziom. Chęć wypracowania szczupłej sylwetki jest także wynikiem presji społecznej. Żyjemy w czasach kultu szczupłego ciała (moda zmienia się na przestrzeni lat, w czasach rubensowskich za piękne uważano kobiety o obfitych kształtach), wiele młodych osób chce wzorować się na uważanych za ideał piękna modelkach. Tymczasem nie jest tajemnicą, że zawód modelki wymaga zachowania ekstremalnie szczupłej sylwetki (wyjątkiem są modelki plus size), co niekoniecznie jest zdrowe i naturalne. Istnieje także teoria mówiąca o genetycznych i biologicznych skłonnościach do anoreksji. Udowodniono, że u anorektyków występuje podwyższona ilość hormonu stresu (kortyzonu) i obniżona hormonu szczęścia (serotoniny). Jednak ciężko ocenić, czy to poziom hormonów ma wpływ na rozwój anoreksji, czy też anoreksja powoduje zaburzenia w gospodarce hormonalnej. Objawy anoreksji Anoreksja jest chorobą rozwijającą się powoli. W przeciwieństwie do typowych chorób zakaźnych tu objawy są łagodne i początkowo można je zlekceważyć. O autodiagnozę może być trudno, osoby z anoreksją nie przyjmują do wiadomości, że mają problem. Dużą rolę w rozpoznaniu zaburzenia ma otoczenie, rodzina, znajomi, nauczyciele, współpracownicy. Anorektycy często na początku choroby przejawiają duże zainteresowanie gotowaniem. Chętnie przygotowują posiłki nie tylko dla siebie, ale także dla rodziny. Interesują ich różne diety, kaloryczność produktów. Wygląda to niewinnie, ale jeśli tak zachowuje się osoba szczupła, powinno budzić niepokój. Anoreksja powoduje chęć kontrolowania, co będzie podane do jedzenia, jednak nawet to nie jest gwarancją, że anorektyk cokolwiek zje. Dlatego, jeśli podejrzewamy kogoś o skłonności do jadłowstrętu, uważnie przyglądajmy się zachowaniu tej osoby podczas jedzenia. Czy to, co ma na talerzu, rzeczywiście trafia do jej ust, czy może pod stołem karmi psa lub ukradkiem wkłada jedzenie do torebki? Zmiana stylu ubierania się także może być niepokojącym sygnałem. Anorektycy w obawie krytycznych uwag ze strony otoczenia ukrywają chęć pozbycia się ich zdaniem nadmiarowych kilogramów, stąd początkowe efekty odchudzania mogą być niezauważone. Jeśli osoba, która do tej pory nosiła wyłącznie obcisłe ubrania, nagle zmieniła front i nosi luźne podkoszulki, warto uważnie przyjrzeć się jej nogom i ramionom. Obsesyjna chęć schudnięcia powoduje też nagłe zainteresowanie sportem. Nie ma nic złego w regularnych treningach, pod warunkiem, że nie odbywają się one siedem dni w tygodniu i nie trwają po kilka godzin dziennie. Takiego tempa nie wytrzymają nawet zawodowi sportowcy. Osoba z początkującą anoreksją ma silne skłonności do nagłej huśtawki nastrojów. Charakterystyczne są skrajne stany: euforia i depresja. Ponadto warto przyjrzeć się skórze włosom i paznokciom osoby, u której podejrzewamy początki anoreksji. Utrata wagi wiąże się z ubytkiem cennych witamin i minerałów, a to bezpośrednio przekłada się na wygląd – łamliwe włosy i paznokcie, matowa, blada cera, to poważne sygnały ostrzegawcze. Leczenie anoreksji Anoreksja jest chorobą o podłożu psychicznym, dlatego podstawą leczenia powinna być terapia. Choroba jest o tyle trudna do wyleczenia, że leczyć trzeba nie skutki, a przyczyny. Nie wystarczy zmusić osoby chorej do jedzenia, to ona sama musi zrozumieć, że ma problem, uwierzyć, że jej ciało jest niepokojąco szczupłe i wyrazić świadomą chęć zmian. Jednak zanim uda się osiągnąć ten efekt, trzeba ustalić, co było impulsem, który wywołał chorobę. Sam proces leczenia jest dość długi, mówi się nawet o pięciu latach nieprzerwanej terapii. Jego głównym celem jest eliminacja przyczyn choroby – niskiej samooceny, przekonania o nadwadze, perfekcjonizmu i obsesyjnego dążenia do wyimaginowanego ideału. Ponadto trzeba skupić się na przywróceniu optymalnej wagi ciała, leczeniu schorzeń medycznych będących następstwem długiego niedożywienia. Wreszcie trzeba się skupić na eliminacji czynników, które doprowadziły do choroby. Czasem niezbędna jest zmiana otoczenia, pracy lub szkoły. Jeśli to możliwe stosuje się ambulatoryjną formę leczenia anoreksji, czasem jednak niezbędna jest hospitalizacja. Anoreksja – nauka jedzenia na nowo Problemem osób z anoreksją jest umiejętność jedzenia. To, co nam wydaje się oczywiste i naturalne, dla nich jest czynnością wymagającą ponownej nauki. Nie da się tak po prostu z dnia na dzień więcej zjeść. Organizm nie jest na to gotowy, układ trawienny nie podoła nagle zwiększonej dawce codziennego pokarmu. Dobrym rozwiązaniem są płynne odżywki, czyli żywność specjalnego przeznaczenia medycznego. Produkty te zawierają optymalną dawkę białek, węglowodanów, witamin i minerałów. Płynna forma ułatwia przełykanie, co dla wieloletnich anorektyków jest niezwykle ważne i łatwiejsze do stolerowania niż tradycyjny posiłek. Dużym plusem jest też stosunkowo mała jednorazowa porcja, ponieważ osoby wychodzące z anoreksji nie są w stanie przyjmować dużych objętości posiłków. W diecie osoby będącej w trakcie leczenia anoreksji powinny znaleźć się warzywa i owoce, produkty zbożowe, chude mięso, ryby, drób, nabiał. Dieta ta powinna być bogata w błonnik, węglowodany, białka oraz witaminy, przede wszystkim z gruby B i C. Dobrze jest, gdy taką dietę układa doświadczony dietetyk, osoba z anoreksją i w trakcie jej leczenia ma bowiem specyficzne potrzeby żywieniowe. Wbrew pozorom nagła zmiana diety na bardzo obfitą nie spowoduje szybszego powrotu do zdrowia, ale może skutkować tzw. zespołem ponownego odżywienia (z ang. refeeding synrome) dlatego ważne jest stopniowe wprowadzanie pokarmów czy odżywek medycznych, a w początkowej fazie wsparcie poradą dietetyka. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Zamieszczone tu materiały w żadnej mierze nie zastępują profesjonalnej porady medycznej. Przed zastosowaniem się do treści medycznych znajdujących się w serwisie należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.

Osoba z anoreksją – jak zauważa prof. Kucharska – często boryka się w życiu z wieloma problemami, których nie jest w stanie kontrolować. To, co chory – jak sądzi – jest w stanie kontrolować, to przyjmowanie pokarmu i zużycie kalorii. „Takie ograniczenie jest formą self-harmingu, krzywdzenia samego siebie” – powiedziała.

Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Beata Wańczyk-Dręczewska ten tekst przeczytasz w 7 minut Anoreksja, bądź jadłowstręt psychiczny, jest zaburzeniem psychicznym, które dotyka coraz większą liczbę osób szczególnie w młodym wieku. Istotą anoreksji jest świadome, rygorystyczne ograniczanie ilości przyjmowanych pokarmów, silne koncentrowanie się na wyglądzie i masie ciała. Czym jest anoreksja? Jakie są jej objawy i przyczyny? Czy anoreksję można leczyć? KatarzynaBialasiewicz / Getty Images Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Anoreksja - co to jest? Anoreksja - epidemiologia Anoreksja - rozpoznanie Anoreksja - przyczyny Anoreksja - przyczyny psychologiczne Anoreksja - przyczyny biologiczne Anoreksja - przyczyny środowiskowe Anoreksja - czynniki ryzyka Anoreksja - objawy Anoreksja - leczenie Anoreksja - powikłania Anoreksja - co to jest? Jadłowstręt psychiczny, czyli anoreksja jest zaburzeniem odżywiania charakteryzującym się nienormalnie niską masą ciała, intensywnym lękiem przed przybraniem na wadze i zaburzonym postrzeganiem własnego wyglądu. Ogólnie, anoreksja polega na tym, że osoba chora odczuwa silny lęk przed przytyciem i konsekwentnie zmierza do osiągnięcia jak najniższej masy ciała. Zazwyczaj, stwierdza się niedożywienie różnego stopnia z wtórnymi zmianami hormonalnymi i metabolicznymi oraz zaburzeniami funkcjonowania organizmu. Anoreksja uznawana jest za chorobę o podłożu psychicznym. Dość często błędnie uważa się, że anoreksja łączy się z brakiem apetytu, prawda jest jednak taka jest jednak, że osoba chora odczuwa głód, ale odmawia jedzenia z obawy przed zwiększeniem wagi. Osoba chorująca na anoreksje ma zaburzone wyobrażenie własnego ciała. Ciągle żyje w przekonaniu, że ma nadwagę bądź jest otyła. Wyróżnia się dwa główne rodzaje anoreksji:  typ restrykcyjny – dominuje głodzenie się. Nie występują tutaj stany objadania się, nadużywania środków przeczyszczających, odwadniających, nie dochodzi do wymiotowania, typ żarłoczno - wydalający – dochodzi do niekontrolowanego objadania się, indukowania wymiotów, stosowania środków przeczyszczających. Anoreksja - epidemiologia Zgodnie z badaniami statystycznymi, w skali globalnej na anoreksję cierpi około dwóch milionów osób. Szacuje się, że w krajach cywilizacji zachodniej w ciągu życia na jadłowstręt psychiczny cierpi od do 4,3 proc. kobiet oraz od 0,2 do 0,3 proc. mężczyzn. Anoreksja zdecydowanie częściej występuje u rasy białej, szczególnie w fazie dojrzewania. Faktem jest, że choroba ta zaczęła się pojawiać zdecydowanie częściej w XX wieku, nie jest jednak jasne czy za sprawą lepszej diagnostyki, czy faktycznych czynników środowiskowych, które skłaniały część osób do wspomnianego wzorca atrakcyjności, lansowanego w XX i XXI stuleciu. Anorexia nervosa po raz pierwszy została zdiagnozowana w 1873 roku przez Williama Gulla. Każdego roku w związku z drastyczną utratą wagi na świecie umiera około 500-600 osób, często w wyniku dalszej komplikacji bądź samobójstw. Szacuje się, że w Polsce problem ten dotyczy od 0,8% do 1,8% populacji dziewcząt poniżej 18 roku życia. Zobacz także: Czym są selektywne zaburzenia odżywiania? Anoreksja - rozpoznanie Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób ICD-10 przedstawia następujące kryteria diagnostyczne anoreksji: utrata masy ciała, prowadząca do wagi ciała co najmniej 15 procent poniżej prawidłowej lub oczekiwanej dla danego wieku i wzrostu chorego; stosunek masy ciała jest narzucony przez samego chorego poprzez unikanie tuczącego pożywienia, a ponadto przez prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, stosowanie leków tłumiących łaknienie lub środków moczopędnych; postrzeganie siebie, jako osoby otyłej oraz strach przed przytyciem, co prowadzi do narzucania sobie niskiego progu masy; obawa przed otyłością występuje w formie natrętnej myśli nadwartościowej; zaburzenia endokrynne, przejawiające się u kobiet, zanikiem miesiączkowania, a u mężczyzn utratą zainteresowań seksualnych i potencji. Stwierdza się również podniesienie poziomu hormonu wzrostu oraz zmiany metabolizmu hormonu tarczycy i zaburzenia wydzielania insuliny. Wyróżnia się również kryteria anoreksji psychicznej według DSM-IV-TR:  odmowa utrzymywania masy ciała na poziomie minimalnej masy prawidłowej dla wieku i wzrostu; nasilona obawa przed przyrostem masy ciała i przytyciem, nawet w przypadku niedostatecznej masy ciała; wpływ nieprawidłowego postrzeganie własnej sylwetki na samoocenę oraz aktualną masę ciała; u kobiet po rozpoczęciu miesiączkowania, może wystąpić jej zanik, przez okres, co najmniej trzech kolejnych cyklów miesięcznych, (jeśli miesiączka występuje tylko w następstwie stosowania hormonów np. estrogenów, kobieta uważana jest za niemiesiączkującą). Zobacz: Co może oznaczać brak miesiączki? Anoreksja - przyczyny Dokładna przyczyna anoreksji nie jest poznana. Podobnie jak w przypadku wielu chorób, prawdopodobnie jest to połączenie czynników biologicznych, psychologicznych i środowiskowych. Anoreksja - przyczyny psychologiczne Osoby popadające w anoreksje obrazują na perfekcjonizmie w różnych dziedzinach swojego życia, a co za tym idzie, na nadmiernej koncentracji nad własnym ciałem. Przyszli anorektycy charakteryzują się wysoką inteligencją, w szkole są to zazwyczaj prymusi. Wielu działaniom, jakie podejmują towarzyszy lęk przed niepowodzeniem i niepewność sukcesu. Kolejną charakterystyczną cechą jest zaniżona samoocena. Osoby o niskiej autokrytyce opisywane są, jako nadwrażliwe, lękliwe, napięte emocjonalnie, podejrzliwe i nieufające innym. Cechuje je negatywna postawa wobec samych siebie, nadwrażliwość na krytykę, poczucie beznadziejności. Niektóre osoby z anoreksją mogą mieć obsesyjno-kompulsywne cechy osobowości, które ułatwiają trzymanie się ścisłej diety i rezygnację z jedzenia pomimo głodu. Mogą mieć skrajną skłonność do perfekcjonizmu, co powoduje, że myślą, że nigdy nie są wystarczająco szczupli. Mogą też odczuwać wysoki poziom lęku i angażować się w restrykcyjne jedzenie, aby go zmniejszyć. Anoreksja - przyczyny biologiczne Chociaż nie jest jeszcze jasne, które geny są zaangażowane, mogą wystąpić zmiany genetyczne, które zwiększają ryzyko wystąpienia anoreksji u niektórych osób. Niektórzy ludzie mogą mieć genetyczne skłonności do perfekcjonizmu, wrażliwości i wytrwałości - wszystkie cechy związane z anoreksją. Zobacz: Czy mężczyźni cierpią na anoreksję? Anoreksja - przyczyny środowiskowe W dzisiejszych czasach za jedną z głównych przyczyn anoreksji uważa się powszechny kult piękna i szczupłej sylwetki. Promowanie w środkach masowego przekazu chudych modelek, nadmiernej aktywności fizycznej i stereotypu, że osoby tylko o najmniejszym rozmiarze ubrań mogą mieć powodzenie w życiu, ogromnie wpływa na świadomość dziewcząt w okresie adolescencji. W pogoni za aktualnymi trendami stosują diety odchudzające, uprawiają przesadną aktywność fizyczną a w najgorszym przypadku stosują leki przeczyszczające w celu osiągnięcia wymarzonej figury. Istnieje również przekonanie, że jeśli będą dbać o swoje ciało, to zapobiegną powstawaniu wielu chorób. Jest w tym oczywiście racja, ale przesadne pielęgnowanie ciała i zdrowia również działa w przeciwnym kierunku i może powodować określone schorzenia. Przeczytaj także: Geny decydują kto ma jaką sylwetkę Anoreksja - czynniki ryzyka Anoreksja występuje najczęściej u dziewcząt i młodych kobiet. Jednakże, coraz częściej to zaburzenie odżywiania obserwowane jest również u młodych chłopców i mężczyzn - prawdopodobnie wynika to z rosnącej presji społeczeństwa. Ogólnie, anoreksja występuje najczęściej u młodych osób, nastolatków. Nie wyklucza to natomiast wystąpienia tego zaburzenia odżywiania w pozostałych grupach wiekowych, choć rzadko występuje u osób po 40. roku życia. Nastolatki mogą być bardziej narażone ze względu na wszystkie zmiany, jakie zachodzą w ich ciałach w czasie okresu dojrzewania. Ponadto, presja rówieśników oraz wrażliwość na krytykę i przypadkowe komentarze odnoszące się do wagi i sylwetki również mogą wpłynąć na rozwój jadłowstrętu. Pozostałe czynniki ryzyka anoreksji to: czynniki genetyczne - zmiany w określonych genach mogą narazić niektóre osoby na większe ryzyko anoreksji. U osób z krewnym pierwszego stopnia - rodzicem, rodzeństwem - z zaburzeniem, występuje zwiększone prawdopodobieństwo rozwoju anoreksji, dieta - dieta stanowi czynnik ryzyka rozwoju zaburzeń odżywiania. Istnieją mocne dowody na to, że wiele objawów anoreksji to w rzeczywistości objawy głodu. Głód wpływa na mózg i zmiany nastroju, zaburzenia myślenia, niepokój i zmniejszenie apetytu. Głód i utrata masy ciała mogą zmienić sposób pracy mózgu u osób wrażliwych, co może utrwalić restrykcyjne zachowania żywieniowe i utrudnić powrót do normalnych nawyków żywieniowych, sytuacje stresowe - niezależnie od tego, czy jest to nowa szkoła, dom czy praca, rozpad związku, śmierć lub choroba bliskiej osoby, zmiana może wywołać stres emocjonalny i zwiększyć ryzyko anoreksji. Przeczytaj: Stres - dawny przyjaciel - dzisiejszy zabójca Anoreksja - objawy Pierwsze objawy anoreksji pojawiają się jeszcze przed rozwinięciem się pełnoobjawowego jadłowstrętu - chorzy nadmiernie koncentrują się na obrazie własnego ciała, jego wymiarach, niezadowoleniu z niektórych cech swojego wyglądu. Wyniszczająca głodówka wywiera wielki wpływ na psychikę młodego człowieka. Niedożywienie powoduje zmiany w funkcjonowaniu mózgu, które oddziałują na myśli, uczucia i zachowania. Typowymi objawami są rozdrażnienie albo apatia. W związku z tym nastolatka staje się krnąbrna, nie przyznaje się do choroby i odmawia leczenia. W początkowym okresie chora ukrywa ograniczanie jedzenia przed rodziną. W momencie, kiedy zauważa utratę masy ciała, następuje euforia, zadowolenie i coraz większa koncentracja na tym, aby zrzucić kolejne zbędne kilogramy. Dodatkowo pojawia się coraz większy lęk przed niekontrolowanym przytyciem. Z każdym dniem coraz bardziej się to pogłębia. Ze zwiększoną siłą osoba chora unika jedzenia, prowokuje wymioty bądź stosuje środki przeczyszczające. Stronienie od przyjmowania pokarmu staje się najważniejszą wyznawaną wartością. Z niechęcią uczestniczy w rodzinnym spożywaniu posiłków. Zamyka się na świat, unika jakichkolwiek kontaktów z grupą rówieśniczą, nie uczestniczy w życiu społecznym. Skupiona jest tylko na obrazie własnego ciała. Występuje również nieprawidłowe wyobrażenie wyglądu własnego ciała i zaburzona percepcja poznawcza interpretacji bodźców (dysmorfofobia). Choroba ta powoduje szereg objawów z zakresu funkcjonowania organizmu, są to między innymi: utrata tkanki tłuszczowej i masy mięśniowej, czego konsekwencją jest wychudzenie i wyniszczenie;  obniżenie temperatury podstawowej ciała poniżej 36 stopni Celsjusza; obniżenie ciśnienia krwi poniżej 120/70 mm Hg (pierwsze trzy ww. objawy są konsekwencją spowolnienia procesów metabolicznych);  zasinienie dystalnych części kończyn i obrzęki;  bradykardia, zaburzenia rytmu serca;  uczucie nadmiernej pełności w śródbrzuszu z wzdęciami i zaparciami;  zanik cyklu menstruacyjnego; zmiana wielkości macicy i jajników; pojawienie się charakterystycznego meszku na ciele – lanugo – z suchą, łuszczącą się skórą z tendencją do żółtego podbarwienia;  wypadanie włosów; osteopenia z osteoporozą (głównie u chorych z wieloletnim wywiadem chorobowym), stany zapalne żołądka i jelit, odwodnienie; zapalenie dziąseł, próchnica; żółta skóra; nietolerancja na zimno; zmęczenie; bezsenność. Redakcja poleca: Jak sobie radzić z bezsennością? Anoreksja - leczenie Leczenie anoreksji wiąże się ze stopniowym podnoszeniem wagi chorej osoby, połączonej z trwającą równocześnie terapią u psychiatry bądź psychologa, który przepisuje leki i lokalizuje czynniki behawioralne, wzmacniające tendencje do odmawiania przyjmowania posiłków. O ile same leki nie wpływają bezpośrednio na wzrost masy ciała, poprawiają one samopoczucie, eliminują stany lękowe oraz depresje, co pośrednio przyczynia się do powrotu do właściwych nawyków żywieniowych. Obecnie na świecie stosuje się równorzędnie wiele terapii psychicznych, wśród nich terapię kognitywną oraz tzw. terapię rodzinną Maudsley’a, w przebiegu której rodzice przejmują odpowiedzialność za karmienie chorych dzieci. W przypadkach skrajnej anoreksji stosuje się również hospitalizację oraz karmienie dojelitowe. Skuteczność poszczególnych terapii różni się znacznie w zależności od pacjenta. Niektóre osoby wracają do normalnej wagi po jednym epizodzie anorektycznym, u innych problem powraca w wielokrotnie. Anoreksja - powikłania Niebezpiecznie niska waga powoduje, że organizm anorektyka zostaje bardzo silnie osłabiony. Brakuje mu witamin i podstawowych składników odżywczych, zaburzone zostaje funkcjonowanie narządów wewnętrznych. Osoby chorujące na anoreksję powinny zdawać sobie sprawę z konsekwencji jakie niesie ze sobą ta choroba: zaburzenia koncentracji, przewlekłe zmęczenie, napady padaczkowe, zanik kory mózgowej w ośrodkowym układzie nerwowym, zaburzenie procesu termoregulacji (odczuwanie zimna), zaburzenia hormonalne (zanik miesiączki), zmniejszenie wielkości jajników oraz macicy (prowadzące do niepłodności), wzdęcia, zaparcia, bóle brzucha, wymioty, zapalenie błony śluzowej żołądka, nieprawidłowe funkcjonowanie układu krążenia, omdlenia, zaburzenia krzepnięcia krwi i rytmu serca, wypadanie włosów, kruchość i łamliwość paznokci, zajady w kącikach ust. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. anoreksja jadłowstręt choroby i zaburzenia psychiczne problemy z jedzeniem zaburzenia odżywiania leczenie bulimii i anoreksji psychoterapia Na co choruje Angelina Jolie? Od lat podejrzewa się ją o anoreksję Angelina Jolie pod koniec kwietnia pojawiła się we Lwowie niszczonym przez wojska rosyjskie. Spotkała się z wolontariuszami, odwiedziła też dzieci w szpitalu.... Adrian Dąbek Przybywa "motylków". Psycholog ostrzega: przyjrzyjcie się dzieciom - Młodych ludzi z zaburzeniami odżywiania wyraźnie przybyło. Od roku pozostają poza zewnętrzną kontrolą. Nie chodzą do szkoły, nikt im się nie przygląda i żyjąc... Edyta Brzozowska Moje dziecko się głodzi. Skąd się bierze anoreksja? Najtrudniej jest przyjąć do wiadomości fakt, że choroba dziecka ma podłoże psychiczne, bo jest nieszczęśliwe, samotne i zagubione, ma zaniżone poczucie własnej... Katarzyna Koper Nie ma "zbyt małych" dzieci, aby zachorować na anoreksję Anoreksja (anorexia nervosa) – jadłowstręt psychiczny, to zaburzenie o podłożu psychicznym, dotyczące przyjmowania pokarmów. Zwykle na anoreksję chorują... Ewa Sękowska-Molga, psycholog dzieci i młodzieży | Redakcja Medonet 9 faktów o anoreksji i bulimii. Wyniki badań Academy of Eating Disorders Anoreksja to samotność – uważa prof. Katarzyna Kucharska z Instytutu Psychiatrii i Neurologii, powołując się na badania , słynnego amerykańskiego instytutu... AF Jak pokonać anoreksję? Choroba córki to wina matki Anoreksja, czyli jadłowstręt to choroba, która zazwyczaj ma bardzo niewinny początek. Zaczyna się od chęci zgubienia kilku zbędnych kilogramów, by z czasem... Fritizi Schwarz Nadchodzi czas lęków i borderline Euforia na zmianę z depresją, kompulsywne jedzenie, zaburzenia nastroju – zaczną dopadać nas coraz częściej. Psychiatrzy twierdzą, że w ciągu 10 lat problemy... Agata Sadurska Katarzyna Szklarczyk, faworytka „Top Model” chorowała na bulimię i anoreksję – Stosowałam głodówki. Potrafiłam przez pięć dni nic nie jeść, tylko pić kawę. Czułam się okropnie. Ta choroba jest straszna – wyznała Katarzyna Szklarczyk, jedna... Agnieszka Sztyler-Turovsky Anoreksja zaburza równowagę bakteryjną w jelitach Mikrobiom jelitowy osób cierpiących na anoreksję różni się od mikrobiomu występującego u zdrowych osób. Brak równowagi bakteryjnej ma ponadto związek z objawami... PAP | PAP Przekarmianie dziecka może prowadzić do bulimii lub anoreksji Przekarmianie dzieci może prowadzić do otyłości, bulimii, a nawet anoreksji - alarmują eksperci. Według nich zmuszanie dzieci do jedzenia jest w Polsce nadal...

Anoreksja to choroba psychiczna . Będziesz wyglądać jak szkielet ? Ja mam 18 lat i ważę 67 kg mam 1.80 wzrostu . Wystarczy ze weżmiesz komórkę i słuchawki lub mp 3 czy 4 puścisz muzyke i biegaj ! jak chcesz schudnąć 10 kg w miech to przed każdym posiłkiem pij 1 szklankę wody . Moja kol tak chudła . Wpisz sb w net : Zdrowa dieta .

^{Dołączył: 2018-01-16 Miasto: Katowice Liczba postów: 238 17 lutego 2018, 20:56 OD RAZU ZAZNACZAM, ŻE NIE SZUKAM ŻADNYCH PORAD CZY BÓG WIE CZEGO ŻEBY NA SOBIE WYPRÓBOWAĆ!Chodzi mi bardziej o tych otyłych, którzy nagle okazuje się, że maja anoreksję. No bo patrzcie, ja to widzę tak, jest sobie otyła osoba, która kocha jeść ale ma jakiś jeden przełom w życiu, kumuluje się nienawiść itp i ona od następnego dnia nic nie je? Ostro ćwiczy czy co? Co cechuje anorektyka? Przecież chyba większość z nas byłaby anorektyczkami jakby tak to właśnie działało. Ktoś mówi, że odchudza się całe życie, i że miał mnóstwo kryzysów wagowych w życiu a wciąż waga stoi, nic się nie dzieje, w sensie nie wpada w tą anoreksję. Wiecie o co chodzi... No to moje pytanie brzmi, co trzeba faktycznie zrobić, żeby mieć anoreksję? Czy to sprawy genetyczne? Nie rozumiem tego... Silna wola? Wiem, że to choroba psychiczna ale jednak ona musi mieć jakiś początek, jakąś genezę czy coś. krasnal90 17 lutego 2018, 21:11 Myślę, że łatwo przekroczyć cienką granicę. Sama miałam takich okres, że o ile mogłam to ważyłam się po każdym posiłku i na tej podstawie oceniałam czy mogę jeszcze później coś zjeść. Wydaje mi się, że chciałam tak się ukarać za to, że w innych sferach życia nie jest tak jakbym chciała. Albo np chłopak mówi mi, że powinnam przytyć a ja w glowie i tak sobie myślę, że jak schudnę będę bardziej mu się że jest taka presja społeczna: chudszy=lepszy Niby o innych tak nie myślę ale jak oceniam siebie to zawsze gdzieś jest za dużo. Edytowany przez krasnal90 17 lutego 2018, 21:13 Dołączył: 2012-03-14 Miasto: Kraków Liczba postów: 16872 17 lutego 2018, 21:11 Weź se wygugluj na czym polega anoreksja. To nie decyzja, ani nie kwestia jednego dnia. To jest choroba. krasnal90 17 lutego 2018, 21:17 Wiem na czym polega anoreksja, nie muszę googlować ;) Napisałam tylko, że od takich nawet małych potworów w głowie można zapewne wpaść w bagno jak się człowiek nie opamięta. Ja na szczęście po 3 tygodniach nie jedzenia praktycznie nic się opamiętałam ;) Dołączył: 2010-11-03 Miasto: Mój Swiat Liczba postów: 4551 17 lutego 2018, 21:28 U mnie było tak,że postanowiłam szybko schudnąć. Z tygodnia na tydzień obniżalam kalorie, ciągle się ważyłam. Odmawiałam np. urodzinowego ciastka, a jak już zjadłam to dręczyły mnie takie wyrzuty sumienia że ćwiczyłam ciągle, jeszcze bardziej zaniżałam kalorie no i ważyłam sie kilka razy dziennie. Ciężko jest opisać jak wygląda wpadnięcie w anoreksje i w jakim momencie się to dzieje. Ja nawet nie wiem kiedy to się stało. Mimo że miałam już niedowagę- widziałam siebie w lustrze sprzed "odchudzania" - zaburzony obraz widzenia własnego ciała . Myślę, że łatwo w nią wpadłam bo słyszałam dużo niepochlebnych opinii na temat mojego wyglądu i chciałam SZYBKO schudnąć. A że waga pokazywała coraz mniej (a w lustrze nie widziałam różnicy) to jeszcze bardziej mnie to napędzało by obciąć trochę kalorii. Do tego dochodził strach, że przytyję od jednej dodatkowej kromki chleba + ważenie się kilka razy dziennie i intensywne ćwiczenia ( do czasu, bo na końcu nie miałam już do nich sił...) Aż doszłam do jednego ogórka dziennie, a nawet dnia bez żadnego posiłku już na końcu.... Łatwo jest przeoczyć ten moment "wpadnięcia" tą chorobę. Bynajmniej ja tak sądzę po latach ... Miałam 13 lat wtedy. I nie zyczę nikomu by zachorował to to g.....no . Do dzisiaj mam skutki tego. sylwiaB2017 Dołączył: 2017-02-13 Miasto: olsztyn Liczba postów: 90 17 lutego 2018, 21:36 To nie jest decyzja jednego dnia , jestem anorektyczka bo mi sie podoba taki styl zycia i juz ! To złożony proces , u mnie zaczęło od tego ze zapragnęłam schudnac bo chcialam się komuś bardzo podobac , jako jeszcze nastolatka nie bylam swiadoma szkodliwości diety 1000 , slyszalam ze skuteczna a ja przeciez chcialam byc tylko zgrabna! Zaczęłam więc dietę , wciagu 2 miesiecy stracilam 10 kg , wazylam wtedy 55 kg , zaczelam wiec osiadać na laurach i sie objadac slodyczami ktorych nie jadlam w ciągu tych 2 miesiecy , w ciagu 2 tygodni przybylo mi 3 kg , bylam zalamana , jak mozna się tak zapuścić! Zaczęłam wiec spowrotem przygodę, zjechalam do 50 kg , waga stanęła i wtedy obnizylam ilosc kcal , jadlam na przemian raz 600kcal i obzerac sie raz w tygodniu nawet 10000 kcal , pewnego dnia powiedzialam sobie dosc z obzarstwem , i tak sukcesywnie jechalam na 500kcal przez jeszcze miesiąc, az wyladowalam u psychiatry .. To byl najgorszy okres w moim zyciu , codziennie mialam mysli samobójcze, nie da się zostac anorektykiem na zawolanie Dołączył: 2018-01-16 Miasto: Katowice Liczba postów: 238 17 lutego 2018, 21:45 Dzięki dziewczyny, że się tym dzielicie. O takie odpowiedzi mi właśnie chodziło KamaLama96 17 lutego 2018, 22:12 Ja w swoim życiu miałam taką sytuację, że gdy zaczęłam się odchudzać i zleciało ze mnie pierwsze 10 kg, bo miałam sporą nadwagę, to moja przyjaciółka zaczęła mi w pewien sposób zazdrościć, mimo że ona była szczupła. Ludzie mnie wtedy bardzo chwalili i generalnie byłam w centrum uwagi. Myślę, że jej tego brakowało, bo po jakimś czasie ona nagle też zrzuciła 10 kg. Później totalnie nagle kontakt nam się urwał, ja przez ponad rok chorowałam na serce, miałam operację, i nie miałam nawet możliwości do niej pójść czy cokolwiek, a telefonów nie odbierała. Później się dowiedziałam jak już mogłam normalnie sama chodzić itp. że wpadła w anoreksję i z 65 kg spadła do 37kg i jest w szpitalu.. Nigdy już z nią później nie odzyskałam normalnego kontaktu, ciągle coś wisiało w powietrzu nie tak. Wiem jedynie, że chorowała ponad dwa lata i wydaje mi się, że chciała być tak w centrum uwagi jak ja. Ale mogę się mylić, do tego mogło się naprawdę przyczynić wiele rzeczy. A z takich fizycznych rzeczy, które zaczęła robić to z tego, co wiem, zaczęła jeść jeden jogurt w ciągu dnia... I to wszystko. Do tego robiła codziennie co najmniej 100 brzuszków i innych ćwiczeń. Leadrisa 17 lutego 2018, 22:12 To nie jest decyzja jednego dnia , jestem anorektyczka bo mi sie podoba taki styl zycia i juz ! To złożony proces , u mnie zaczęło od tego ze zapragnęłam schudnac bo chcialam się komuś bardzo podobac , jako jeszcze nastolatka nie bylam swiadoma szkodliwości diety 1000 , slyszalam ze skuteczna a ja przeciez chcialam byc tylko zgrabna! Zaczęłam więc dietę , wciagu 2 miesiecy stracilam 10 kg , wazylam wtedy 55 kg , zaczelam wiec osiadać na laurach i sie objadac slodyczami ktorych nie jadlam w ciągu tych 2 miesiecy , w ciagu 2 tygodni przybylo mi 3 kg , bylam zalamana , jak mozna się tak zapuścić! Zaczęłam wiec spowrotem przygodę, zjechalam do 50 kg , waga stanęła i wtedy obnizylam ilosc kcal , jadlam na przemian raz 600kcal i obzerac sie raz w tygodniu nawet 10000 kcal , pewnego dnia powiedzialam sobie dosc z obzarstwem , i tak sukcesywnie jechalam na 500kcal przez jeszcze miesiąc, az wyladowalam u psychiatry .. To byl najgorszy okres w moim zyciu , codziennie mialam mysli samobójcze, nie da się zostac anorektykiem na zawolanie Oj zdziwiłabyś się. Poczytaj o motylkach. One pragna takiego życia. Dołączył: 2012-03-14 Miasto: Kraków Liczba postów: 16872 17 lutego 2018, 22:37 Ja miałam tak, że całymi dniami nie jadłam nic, kompletnie. Nawet ograniczałam wodę do pół szklanki, bo się bałam, że zacznę od tej wody tyć. Nie wychudziłam się do 30 kg. Najniższa waga to było 48-49 kg, wcale nie tak mało jak na moje 162 cm. Ale prawie umarłam z głodu. Byłam taka dumna, że potrafię panować nad głodem... Niektórym ludziom się podobałam wtedy. Ja sobie wydawałam się gruba. A zaczęło się od niewinnego sukcesu w skończyłam u psychiatry. Sama z tego wyszłam, chociaż łatwo nie było. Wywaliłam wszystkie tabele kaloryczne z domu. Do dziś unikam jak ognia liczenia kalorii - pozostał gdzieś lęk przed uzależnieniem się od cyferek.} Anoreksja – przyczyny i czynniki ryzyka. Anoreksja to psychosomatyczny zespół chorobowy, który charakteryzuje się nieprawidłowymi zachowaniami żywieniowymi polegającymi na skrajnie rygorystycznym ograniczaniu przyjmowania pokarmów. Szacuje się, iż jadłowstręt psychiczny dotyczy 0,5–1% kobiet. Chorują one około 10 razy

Dzisiaj porusze bardzo trudny temat związany z modą na odchudzanie. Zbliża się lato próby bezmyślnego zrzucania kilogramów kosztem własnego zdrowia to bezmyślność. Jeśli jesteś zainteresowany - zapraszam do czytania dalej. Jeśli uważasz, że ty lub twoi znajomi mają '' obsesję '' na punkcie odchudzania się to trzeba coś z tym zrobić. Najlepiej zgłosić to do starszej osoby. Liczy się tu wasze zdrowie. Jeśli odchudzasz się dla mody - zrezygnuj. Jeśli uważasz że powinieneś schudnąć, skorzystaj z tych porad : - jedz dużo owoców i warzyw - pij dużo wody niegazowanej - nie rezygnuj z pieczywa i produktów mlecznych - herbatę i kawę zastąp sokami - pamiętaj że sport to zdrowie Anoreksja To już jest poważna choroba. Polega na utracie wagi która dana osoba sama wywołuje. Nawet kiedy waży mało, wydaje mu się że jeszcze musi schudnąć. Najczęściej choroba dotyczy dziewczyn w wieku 10 - 13 lat. A wy co sądzicie o odchudzaniu w waszym wieku ?

X7Wi.

1clpezpz52.pages.dev/65

1clpezpz52.pages.dev/15

1clpezpz52.pages.dev/29

1clpezpz52.pages.dev/35

1clpezpz52.pages.dev/68

1clpezpz52.pages.dev/30

1clpezpz52.pages.dev/26

1clpezpz52.pages.dev/54